İnsan ve Hayat Şiiri - Semih Çorbacı

İnsan,güç bela kurtardı gününü
Yorgun,argın ama hâlâ saygın
Bilmedi öbür günü ya da dünü
Dolaştı durdu etrafta yarı baygın

Duyguları sopsolgun,hayatı kupkuru
Ama gönlü gepgeniş,dimağı dupduru
Yüzünde dertli ve aşık hâlinin süduru
İçli nutuklar çeker,duyabilene iç duyuru

Devriyededir hayat,gözü tetikte
Kaçmak mı? Sürgit bekler eşikte
Daha ufacıkken sarar seni beşikte
Yetiştirir iyi kötü,değer bilmez etikte

Büyüyor hayat ve artıyor karışıklığı
Bir yıldırım! Emiliyor tüm devinim
Bir hiç kalıyor insanın öz bağışıklığı
Ne var ne yok,kemiriliyor tüm edinim

Gündüz pasparlak ışıyor umut doğuyor
Mağrur başlar yukarı doğruluyor
Karanlık boğuluyor,nurla doluyor
Ve... kuşlar hâlâ uçuyor,konuyor ansızın
gönül tellerimize...
***
Teller titreşir,duygular depreşir
Ve gelir iki münzevî vakit:

İnsan için, *eşref vakti*
Hayat için,*esef vakti*