İnsan var amma insanlık yok

Gözlerde bir perde, bakışlar cansız.
İçindeyim bir kalabalığın yine yapa yalnız
Sanki herkes benden sessiz ve çok ıssız.
İnsan görüyorum amma insanlık göremiyorum...

Sözler keskin kılıç gibi, kalplerde yara.
Hışımla savrulur kin ve nefret etrafa,
Bir dokunuş beklerken usulca,
İnsan var , insan çok amma insanlık hiç yok,..

İnsan olamadı, bakınca insana benzeyen yüzler,
Kaybolmuş sanki ne varsa insanlığa dair izler,
Nerede o sıcak tebessüm, hani o içten samimi ses.
Bir yabancı alemdeyim sanki, yalnız ve çaresiz.

İnsanlığa dair bir umut yeşerir yinede,
Bir tohum misali çatlar, filizlenir sessizce,
Belki bir el uzanır bir gün bir yerden,
Ve buz tutmuş taşlaşmış kalpler yumuşar yeniden...

Bu ruh ve bu duygu ile beklerim sabırla,
Güzel yürekli insanlar ararım inatla.
Elbet bir gün sevgi ile değişir bu dünya,
İnsanlığa uyanır insanlar yine ilahi aşkla...
.