İnsan sevdiğini de bırakırmış

İnsan sevdiğini de bırakırmış
Karlar altında masum bir çiçek
Kan ağlıyor gürültülü sokaklarda
Bir kangrenin tenceresinde

Vurup ta çıkmakmış en kolayı ya
Nasılda el gidiyor boşlukta tahtaya
Kaçıncı senfoni bu mahşer meydanından
Kimine çalınıyor gonklar
Masum başlar üstünde gölgeler

İnsan gidermiş her şeyin içinden
Çekilirmiş bir su gibi, kururmuş dehlizlerde
Balçıkla sıvamayı bırakınca ellerinde
Güneş bedel buluyor bacalarında evlerin

Suskunlaşır ya bütün kainat tir tir
Avucunda taşır kuşlar yetim çocukları
Dünyaya onlar getirdi bıraktılar ya kundaklara
En sevdiği terk etmeden onlar bıraktı masumiyeti

Yağmurun tanelerinde soluklanıyor aras
Hangi Fırat ki çağıldamaz hangi Ceyhun ki ağlamaz
Gidiyor işte, nasılda bağırmaz nilin bakışları
Kalp atışında annemin, pençesinde kartalın

Tutamadım sözümü, bende yenildim çaresizliğe
Gidene dur demek neyi değişti ki çobanlarımın geçmişinde
Bir kuzu olup meleşmek düştü anamdan geriye
Dağlarda kurttum avlandım bir gece vakti sevdiğime

Bırakıp gidermiş ya, varsın bıraksın
O gittiği yeri bilmez, kaldığı yeri bilmediği gibi
Dön dolaş aynı yola revan olur
Dönerde bulursa kanlı cesedimde yüreğini
Kul olur o gün başıma sultan olan sevdiğim