İnsan Olmanın Dayanılmaz Ağırlığı

İnsan olarak geldik hayata,
Ağırdır hep sorumluluklarımızda.
Doğumda,ölümde, hastalıkta,
Yalnız katlanırız acılara.
Bazen en mutlu anımızda,
Yalnız kalırız biz çoğunlukla.
Hayat denen arenada,
Düşe kalka,bata,çıka,
Bazen tırmanırız sarp yamaçlara,
Çıkmak isterken biz zirveye,
Düşeriz bazen uçurumun dibine.
Bazen mahkum oluruz karanlığa,
Bazı anlar da sıradanlığa.
Kendimiz ayıklarız çoğunlukla,
Bahçemizdeki ayrık otlarını da.
Çabalarımız götürür bizi başarıya,
Hasadımız az olsa da.
Özgürlük verilmiş bize,
Kayıtsız şartsız olmasa da.
Sorumluluklar vardır aslında,
Özgürlüğün doğasında.
Sınırsızlık özlemi,
Hakim olunca hayata,
Göz dikeriz ara sıra,
Başkalarının haklarına.
Ölçümüzü yitirince,
Özgürlük nimet yerine,
Külfet olur üstümüzde.
İyi-kötü,doğru-yanlış,
Bir değildir hayatta.
İyiler,kötülere,
Doğrular da yanlışlara
Üstün kılındı hayatta.
Ararız nasibimizi
Bazen meşru işlerde,
Bazen de kötülükte.
Bir kısmımız var olmakla yetinir,
Bir kısmımız her zaman,
Varlığın ötesini arar.
Bazılarımız doğruya tutunur,
Bazılarımız tutunduğu şeyleri,
Doğru diye savunur.
Bazılarımız ezmekten haz alır,
Bazısı ezilir ders alır.
Bazıları her zaman,
Haddini bilir,ayakta kalır,
Bazıları zamansız,
Meyveye durur incinir.
Kimi bir söz uğruna,
Vermeye razıyken başını,
Kimi de ilk fırsatta,
Atar hemen sırtından,
Verdiği sözün yükünü.
Kimi canı uğruna,
Korurken adaleti,
Kimi bir hiç uğruna,
Zulümle değişir adaleti.
İnsan olmanın dayanılmaz ağılığı,
Sürer ömür boyunca,
Ta ki ölüm düşünceye kadar,
Hayatın son satırına.