İnsan Olmaktansa Şiiri - Reşat Öztoprak

Zaman her daim yeter insana
An'lar da dahil buna

Ey güzel ağaç sen beni unutma
Sen de unutma göğe asılı bulut

Ah benim yorgun düşüm
Rengini doğduğu topraktan alır insan
Toprağını kucaklayan ağacından
Mevsimine göre açan çiçeğinden
Zamansız yağan yağmurundan
Rüzgarı ile şekillenen taşından
Ekinini okşayan rüzgarından
Evinden alır, sokağından
Çocuğundan alır, kavgasından, kaygısından
En son
Rengini doğduğu kendisinden alır

İki büklüm duruyorsam kendimden öte yerlerde
Kendimden ötesi olmadığı içindir bende
Kendim hiç olmadığı için ötede
Ötelerim ondandır hep ıssızlık

Bir yalın ayak yalnızlık toz kaldırır adımlarında
Mahçup akşam üstleri karşılar zamanı devşiren geceyi
Üstelik yakamozsuz bir toprak kokusu

Bir ağaç olası geliyor insanın bir dağ başında
İnsan olmaktansa, öyle uyanmaktansa