İnsan Olmak Ne Zormuş Anne

Çok zor zamanlardan geçiyorum,
Bir yanımda acı bir yanım da keder var,
Bir yanımda da aklımı çelen sorular var.

İçimde o kadar acı ile savaşıyorum ki,
Kime kardeş kime düşman diyeceğimi şaşırdım,
Bazen susuyorum bir çaresizliğe sus pus oluyorum,
Bazen de içimdeki acılarda kayboluyorum.

Bu kadar zor olmamalı insan olmak,
Ben aslında gözü yükseklerde olan
bir insan hiç olmadım.
Sadece insan gibi yaşayıp
insan gibi can vermekti tek amacım.

Benim yaşadığım acılar bana şunu öğretti;
Benim hayal ettiğim aslında şu fani dünyada
ulaşılması en zor,
ulaşılması en derin şeylermiş,
Öğrendim ben artık anne;
İnsana en çok görülen
birazcık mutluluk
biraz da huzurmuş.

Hayatım boyunca görmediğim, hissetmediğim,
hiçbir acı,
hiçbir menfaat olmadan sevmediler bizi,
Sahi anne bizi neden sevmediler?

Aslında hayal ettiklerim büyük şeyler değildi bana göre,
Yaşadıkça anladım ki ;
Yaşadıklarım çok büyük şeylermiş,
Ömrümü bunlara harcadıktan sonra anladım ki;
İnsana geride kalan sadece yarasıymış.

Ben hayatımda birçok şey gördüm
ve birçok şeye şahitlik ettim,
Melek gibi görünen ama şeytan insanlar gördüm,
Dili senin için dua eden ama
aslında beddua edeni insanlar gördüm,
Başarmam için el uzatan ama
aslında menfaat için el uzatan insanlar gördüm.

Hayatını sana adamış gibi görünen oysaki
senin hayatına göz diken insanlar gördüm,
Her fırsatta yüz değiştiren insan olmayan caniler gördüm,
Hayatım bu insanları gördükten sonra
hayat bana bunu acı şekilde şunu öğretti;
bu dünyada ağır olacak tek şey insan olmakmış