İnsan Olmak Şiiri - Fatih Abay

Yaşıyoruz, belki de sadece uyuyoruz,
Yürüyoruz, yine belki de sadece uyuyoruz,
Yemek yiyor, konuşuyor, düşünüyor, düşüyoruz,
Ama belki de sadece uyuyoruz.

Kavga, ediyor birbirimize giriyoruz,
Hırslarımızın, isteklerimizin okyanusunu içmeye çalışıyoruz,
Düşmanlar belirleyip savaşa hazırlanıyoruz,
Yandaşlar seçip ihanete uğruyoruz,
Bütün bunlar olurken belki de sadece uyuyoruz,
Uyuyor ve rüya görüyoruz.

Ama bazen, o seçilmiş kişi çıkıp geliyor seçtiğine,
Eli boş, dili boş, zihni bomboş, ama kalbi dolu,
İşte o zaman başlıyor yaşam,
İşte o zaman maymuna benzeyen dünyalı bir yaratık değil,
Aşkla yanan, aşkıyla yakan, kainatın en kıymetli varlığına dönüşüyoruz.
İnsan oluyoruz.

Kavrulmuş çöle düşen bir çiğ damlası,
Okyanusa düşen bir toz şeker tanesi gibi,
Yanıyor, yakıyor, eriyor, tükeniyoruz,
Tam tükenirken anlıyoruz ki,
Tükenmiyor "Aşk"ta var oluyoruz.