İnsan Olmak Şiiri - Emine Sönmez

İNSAN OLMAK

Ben ağa'yım, efendi'yim diyorsan,
Saygın yoksa neye yarar pir olsan,
Demek bu gidişte bir şeyler noksan,
Tam olmadan, kolay mi insan olmak.

Çoğunun gözleri, bakar kör olmuş,
Susuz kalmış bağlar,çiçekler solmuş,
Nice vatandaşın gözleri dolmuş,
Boşalmadan, kolay mi insan olmak.

Gidiyoruz, üç ileri, bir geri,
Biz oturduk, suçlu kıldık kaderi,
Tanımıyor artık evlat, pederi,
Tanıtmadan, kolay mi insan olmak.

Güneş doğsa hata, doğmasa hata,
Değer veriliyor kat ile yat'a,
Gidiyoruz çamura bata bata,
Kurutmadan, kolay mi insan olmak.

Ayak üşür, çorap giyilir başa,
İffeti, namusu çaldılar taşa,
Güncel sözümüzdur, 'gönlünce yaşa',
Yorulmadan, kolay mi insan olmak.

Ayrılamaz oldu gül ile diken,
Garibiz ya, biz oluruz süt döken,
Kadrini biliyor çileyi çeken,
Çekilmeden, kolay mi insan olmak.

Ormanlar yanıyor, hanlar yanıyor,
Suçlu suçsuz nice canlar yanıyor,
Vatanına kul olanlar yanıyor,
Söndürmeden, kolay mi insan olmak.

Gitmiyorsak, bilinen doğru yola,
Tapıyorsak mala, paraya, pula,
Ülkenin her yanı olmuşsa zula,
Bulunmadan, kolay mi insan olmak.

Başkaları yıyor ahlat'ı, dut'u,
Devler içti, ırmakları kuruttu,
Niceleri ATA sını unuttu,
Anılmadan, kolay mi insan olmak.

Yıllardır gamlıyız, giydik karalar,
Savılmıyor, tuz basılı yaralar,
Haklı olan hep kendini paralar,
Bilinmeden, kolay mi insan olmak.

Çok uzadı sözüm bitmedi ama,
Yaralar büyüdü, tutmuyor yama,
Sönmez der, ADALET denen makama,
Gelinmeden, kolay mi insan olmak.