İnsan Olmak Şiiri - Faruk Doğan 2

En büyük hatan ne, deseler bir gün,
"İnsan olmak," derim usulca,
Çünkü öğrendim;
İnsanın en çok kendine ettiğini...

Bir kalp verdiler sol göğsüme,
İnce, narin, kırılgan
Sevmekle lanetlendi,
Sevilmeden tükenen bir armağandı sanki.

İnandım…
Nice yalana, gözyaşına,
Bir gülüşe cennet sandım,
Bir bakışa ömrümü yaktım.

Sonra dediler ki:
"İnsansın, hata yaparsın."
Oysa ben hatalarımı sevda sanmıştım,
Yanlışlarımı dua niyetine taşımıştım.

Düştüm, kalktım.
Yine düştüm, yine inandım.
Merhamet ettim beni yok sayana,
Affettim, affederken eksildim.

En büyük hatam neydi biliyor musun?
Bir kalpte kalacağımı sanmak.
O kalbin bile bana ait olmadığını
Geç fark ettim,çok geç.

İnsan olmakmış en zoru,
Ne melek kadar masum,
Ne şeytan kadar dürüst...
İkisinin arasında bir çöküştüm sadece.