İnsan Olmak Şiiri - Reyhan Keskin

Şimdilerde gülümsemek
Ağrılı bi sancı karın boşluğumda..
Kahkahalarımızı gören mutlu sanır bizi .
Ellerimiz titriyor artık
Bu yüzden bozuluyor gülümseyerek çektiğimiz fotoğraflarımız..
Arkamızdan bi ses gelse elimiz ayağımız boşaliyor kötü bir şey olacak korkusundan .
Yarım yamalak neşemiz..
Derdi insan kaldırır diye bize vermiş yaradan ..
Niye ?
İnsan unutandır
İnsan alışandir diye ..
Hayvan olmakta zor üstelik bu dünyada
İnsanlar yüzünden ..
İnsan olmasaydım, hayvan olmak isterdim bir zamanlar ..
Simdi korkuyorum
Ot bile olunmaz artık bu dünyada diyorum ..
Onu da yolup çiğniyorlar.
""Kuşlar da mutluluktan uçmuyor"" diyor şair..
Bize ne kaldı tutunacak ..
İnsan insana tutunmayı bırakalı çok oldu ..
Yalnızlaştık..
Allah kendine döndürmek için yalnızlastirir insanları..
Biliyorum ...
Bilmek de yetmiyor insanları kurtarmaya..
Hepimiz birbirimizin gözünün içine bakıyoruz.
Her an birimiz gidebiliriz ..
Yada bitse de gitsek mi acaba biz?
Başka bi hayat yok diye bencil yaşayanlarda var ..
Zaten öleceğiz diye kahrını ömür boyu taşıyanlar da ...
Ortada kalmış şaşkın bi haldeyim .
Bencillikle, insanlık arasında..
Gülümseyebiliyoruz ama halâ ...
Yeni şeylere heves edebiliyoruz..
Hayal kurabiliyoruz halâ..
Bir sıfır öndeyiz diyorum o zaman ..

Valla benim icimdeki kız çocuğu
hiç bırakmıyor beni ..
Ne güzel saklamışım, bazen küsmese yani .
Şımarsın hakkıdır o benim kızım
Iyiki erkek değil hani ...
BIR TEK ONUNLA GÜLÜMSÜYORUM
Şimdi yarın bi felaket olsa oturur birlikte ağlarız da.
Sorun değil...
Zaten insan olmak da ağlamaktır biraz da ..