İnsan Olmak Şiiri - Yaşar Tandoğan Karab ...

İNSAN OLMAK

Gördüm kanadı kırık kuşları, hep zor geçen kışları
İsyana varan haykırışları, yalvarıp yakarışları,
Gücünün tükendiği, düşüncelerin sarpa sardığında
Çık, çık bitmeyen yokuşları, çaresiz donuk bakışları

Kuru yaprak tadı var içimde, bir yanım umuttan yana.
Yüküm dünyalar kadar, yükledikçe yüklediler sırtıma
Hayat, hamal sırtında unutulmuş yükler gibi dururken
Hiç hayat hakkı tanımıyorlar ayak uyduramayana

Karanlık bir vagona mahkum sona giden tren misali
Dünya geçiyorken önümden aheste, durmuş bakıyorum
Biri mi yaktı ateşi, bilmem bir ateş mi yaktı beni?
Herkesin keyfi yerinde gülerken ben neden ağlıyorum?

Ne gecem belli ne gündüzüm, yaşadım durdum öylesine
Kandırdı hayat beni aldandım işvesine, cilvesine
Gecenin bir yerinde ki rüya imiş başımdan geçenler
Yaşanacakmış yaşadım bir ömür, gerçek mi, hayal mi ne?

O yana koşuyorsun, bu yana koşuyorsun, yaşıyorsun
Ne yaşarsan yaşa, sonunda kaybeden hep sen oluyorsun
Dağ başında bir kardelen gibi tek başına kalıyorsun
Bir damla su iken sonunda bir avuç toprak oluyorsun.