İnsan Olduğumdan Utanırım

Kanım donar
İnsan olduğumdan utanırım
Doğan gün
Açan çiçek
Gülümseyen güneş
Bir haz vermez
Yüreğim dağlar
Çocukluğunu yaşamadan
Oyuna doymadan
Uçurtma uçurmadan
Barış sokaklarında
Ölür Filistin’de bebek çocuklar

Yüzünüz gülüş
Gözleriniz sevinç
Avuçlarınız sıcaklık
Adımlarınız mutluluk sokaklarında
Adımlayamadı diye
Gözüme uyku girmez
Dinmez gözüm yaşı
Kanım donar
İnsan olduğumdan utanırım

Utanırım şairliğimden
Bu vahşete tanık olup
Yaşadığım zamandan utanırım
Göğsümü siper edip
Çocukluğunuza sahip çıkamadığım için
Utanırım çok utanırım
Kahreder beni insanlığın buz gibi yüreği
Çaresizliğim kahreder

Her şey bir düş olsa
Yaşanmamış olsa bunca zulüm
Namerdin kurşunuyla
Son verilmeseydi
Henüz yaşanmamış körpe hayatlara
Keşke her şey bir düş olsa
Kan ve gözyaşıyla
Boğulmasaydı Filistin
Çocuklar yaşasaydı
Gülüşe doyabilselerdi

Kanım donar
İnsan olduğumdan utanırım
Kahreder beni çaresizliğim
Kahreder beni
Ölmüş bebeklerin yüzündeki uçuk renk
Göğsümü siper edip
Masum ölümleri engelleyemediğim için
İnsanlık adına utanırım
Çok utanırım

Zeynel Beksaç