Kocaman...kocaman bir boşluk...Başkaca bir şey yok...Sadece anılar...Hayat, bu muymuş? Yaşanmışlıkların gölgelerinde kalakalmak...Ömür denen süre nedir bilmeden, amaçlarını gerçekleştiremeden, hep daha diye diye geçen, tamahkar olmayı bir türlü öğrenenmeyen gönle dur, diyemeden geçen günlere öyle bakakalmak...
Yok, bu olamaz hayat. Hayat, bize emanet verilen ömrü, nakış nakış işlemektir. Geride kalanlara iz bırakmaktır. Yaşadığının bir anlamı olmasıdır. Bunun için de çaba harcamaktır, pes etmeden, bittim demeden.Dünü, yarına koyup örnek mi alacaksın, ders mi çıkaracaksın her neyi yapabiliyorsan boş bir yaşam sürmemeyi hedeflemektir. Geri dönüş yok ki...Gönül kırmadan, ilkelerinden ödün vermeden, dimdik durabilmeyi bilebilmektir hayat. Sorumluluklarımız var, beklentilerimiz var, gücümüz...İşte gücümüzü biz,canlı tutmayı bileceğiz. İçimizdeki beni uyutmadan, daima ileriye yürüyeceğiz. Anne ol, baba ol, evlat ol, yaren ol...Her ne olursan ol,insan ol ki unutulmayasın. Sağlıcakla...
Ne taze ölüyü mezar.
Ne de şeytan, bir günahı,
Seni beklediğim kadar.
Geçti istemem gelmeni,
