İnsan Oğlu Şiiri - Seyraqif Coculu

Bu dünyanın zindanında döyüldükce insan oğlu,
Zamanların kesiyində kamilleşdi, artdı ağlı.

Sine gerdi tufanlara, zülmetleri yarıb kecdi,
Yorulmadı tarihlerde, tarihleri yorub keçdi.

Bu dünyanın acısını, şerbetini daddı her gün,
Cebhelerde, savaşlarda bir-birini diddi her gün.

Tarix özü yaradıbdır zaman-zaman her insanı,
Tarihde de insanların katra-katra axdı kanı.

İnsan oğlu neye göre bölündün sen mesleklere,
Kim bağlandı şeytanlara, kimi de ki, meleklere.

Biri ezdi yorulmadı, o, birisi hey ezildi,
İnsan oğlu cergelendi ipe, sapa çox düzüldü.

İnsan oğlu suçun nedir? -Tarih seni zindanında,
Döyüb-döyüb axıb kanın, boğulmusan öz qanında.

Döyüldükce yoğrulmusan, yoğrulduqca “böyümüsün”.
Ha de ki, men eyilmedim, güc geldiler eyilmisin.

Kamilleşen insan oğlu ağlın artdı, sesin batdı,
Tarih seni ram eyleyib, köle kimi alıb satdı.

İnsan oğlu qalx ayağa, deyiş yönünü dünyanın,
Halal eyle öz hakkını, batır ününü dünyanın.

Tanrıdan medet gözleme, haraket et dille dişle,
Yoxsa seni ezecekler, bele getse bu gedişle.

İstismardan azad olmaq çetin işdir insan oğlu,
Bu sebebden de kalmısan siyasete, dine bağlı.

Ya bağlılıq, ya azadlıq! -Bunlar senin elindedir,
Ya danışmaq, ya da susmaq! -O, da senin dilindedir.

Özün bil ey insan oğlu! -Ya azad ol, ya bele kal!
İsteyirsin haksız yaşa! -İsteyirsin hakkını al!