İnsan ,mevsimle doğar mevsimle ölür

İnsanların kaderi mevsimlerle aynı
İlkbaharda tatlı bir telaş bir doğuş
Yerin altındaki tohum gibi çatlayıp
Sonra hayat bulur yeşerir bir filiz gibi

Binbir zorlukla , sabırla bekler de bekler
Dal verir ,tomurcuk verir ,hayat verir
Çevresine
Ufak bir şeyden kırılır,nazenindir

Yaz gibi ısınır,terler , kanı kaynar
Sıcağı,meyvesine vurur ,çevreye neşe saçar
Zaman hızlı akar ,ne yaptığını hesaplamaz
Gün hep aydın gibi durur

Sonbaharda son bir şans verir
Yavaş yavaş güneş gider
Meyveler dökülür, kapalı bir hava
Bulutun arkasına saklanmış bir gün
Yaz kadar uzun değil kış kadar soğuk

Kış geldi mi tek tek dökülür, yapraklar
Dallar kuru bir oduna döner
Güneş doğmaz , doğsa da ısıtmıyor artık
Yağmur yağar ,soğuk yer insan ıslanır
Benliği ile birlikte üşür

İnsan gibi en sevdiği şeyler tat vermez
Gerçi seveni , sevdiği çoğu gitmiştir
Yazın hesabını verir , düşünür de düşünür
İlkbahar ,yazdan bir eser kalmamış

Artık kimsenin dikkatini de çekmez
Mevsim kıştır , hava soğuk yerler çamur
Herkes senden kaçar,seni görmez

Mevsim kış ve artık hayatın gerçeği
Yüzüne vurur da vurur
Belki de yakında yolculuk var
Elemli ve hüzünlü