Bir melek olmalıydı dünyayı saran.
Bir melek,
Meğer ne zor işmiş…
O kadar acı var ki, olmadı.
İnsan, bir melek olamadı.
Kanat açamadı, saramadı yaraları…
Yaşam gerçekti;
Acısıyla, yokluğuyla, olanca şiddetiyle..
Fazla insancaydı!
İnsanca yaşamayı deneyenler,
İnsansızlık denizinde boğuldu.
Nice canlar yandı, nice haykırışlar yükseldi.
Artık ne insan insandı,
Ne de insandan melekler vardı.
Oysa bir melek olmalıydı insan,
Öyle ya; “İnsanca yaşamak” diye bir şey vardı.
Olmadı.
Bir insan melek olamadı.
Bir umutla,belki son bir gayretle;
Bazıları kanat taktı.
Onlar yavru insanlara sahip,
Kocaman yürekli,
Mucize meleklerdi.
İşleri; küçük kanatlı küçük insan melekleri
Merhamet ve sevgiyle büyütmek, ki
Belki de bu sayede
İnsanca insanlar yetiştirmek ve
Umutsuz dünyayı sevgiyle doldurabilmek.
Ah o küçük yavrular, kıymetliydi ne kadar…
Bu uğurda kocaman kanatlı melekler;
Aç kaldılar, uykusuz kaldılar, yılmadılar,
Mutluluk için hep kanat çırptılar.
Onlar…
Yalnız gecelerimizin, dostu,
Evimizin, hizmetçisi-kadını,
Öfkemizin, ezmekten zevk aldığı,
Sevgimizin, en dingin limanı,
Gözlerinden sevgi, ellerinden şefkat yayan,
Küçük mucizeleri, büyük mucizelere çevirebilen,
Ve hiç görünmeyen,
Kocaman kanatlı, insan yürekli melek “annelerimiz” oldular.
Kayıt Tarihi : 6.4.2007 18:24:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Olanca şiddetiyle süren bu yaşamın içinde bize hep sevgiyle gülümseyen annelerimiz. Eminimki hiç bir cümle yetmez onları anlatmaya. Hiç bir güzellik sevgiyle evladına bakan bir annenin güzelliğini yansıtamaz. Ona layık görülen 'melek' sözcüğü bile yetersiz sanki. Çocukluğumuzun ve hep çocuk kalan ruhumuzun kocaman kanatlı melekleri onlar, üzerimize açılan. Muhakkak ki umut onlardadır. Onlar belkide kaybetmedikleri bu duygularla mucize yaratacaklardır. Dünyayı bu hissizlikten onlar kurtaracaktır.
TÜM YORUMLAR (1)