İnsan Mayası Şiiri - Mansur Ekmekçi

Hâk emriyle katre saf suya indi
Balçıkla yoğruldu, oldu öz mayan.
Mayanın içine ar, haya sindi
Kullara verildi, oldu söz ayan.

Yaratıldı insan kılındı nazar
Nakşedildi beden ten azar azar
Azalara bir bir nefisler sızar
Dehlizde, gark olur nefsine uyan.

Aşiret çoğaldı, kavimler doldu
Tevrat, Zebur, İncil, Kur’an var oldu
Kullar çıkarına türlü yol buldu
Bu yolda, haramla çok oldu doyan.

Dil, Din, Irk, Mezhepler, renkler buluştu
Paşa devlet kurdu sınıf oluştu.
Sultan Süleyman ki dünya dolaştı
Ona da kalmadı, uykudan uyan.

Siyasetçi oldu ağacın kurdu
Hortumuyla özü, somurdu durdu
Kimi talan etti milleti, yurdu
Mazlumun sırtına binendir soyan.

Kalmadı örf adet, edep nam saldı
Aç kurtlar çoğaldı topluma daldı
Fuhuş ödül aldı, ibnelik kaldı
Şerefli yaşamak zor, biraz dayan.

Avam kamarası lortlar elinde
Halkın emekleri mafya telinde
Kur’an’ın sözleri fetbaz dilinde
Mürekkep ummanı Hâk ise boyan.

İnsanlardan şeytan nesli türüyor
Kendini bilmez it ile ürüyor
Anneye, babaya kıyıp vuruyor
Kalmadı zamanda atayı sayan.

Ahlak bitmiş, namus toprakta kayıp
Gençliğin çirkefi sayılmaz ayıp
Terbiyesizliği marifet sayıp
Caddede, sokakta sevişir bayan.

Arş’ı ile Kürş’ü düze indiren
Yeraltına yedi katmer bindiren
Mağriple, Maşrığı göze sindiren
Hakikat ilmidir, değil boş rüyan.

Hâk’tan geldik, yine Hâkka döneriz
Toprak ile doğduk, suyla söneriz
Gaflet, kibir, kini, nefsi yeneriz.
Duymayana desin, Mansur’dan duyan

MANSUR EKMEKÇİ 05/08/2004