İnsan Kendini Kaybedince Şiiri - Kemal Berk

İnsan kendini kaybedince
Deli gibi döner durur
Akıl baştan bir giderse
Kin ve nefretle ölüm saçar,
Önce beni benden eder, sonra seni senden eder
Nasıl mı?,
Bende sevmediklerimi öldürüyorum.
Sevmediklerim mi kim?
Sevdiğim kimse yok ki.
En yakından, en uzağa kadar hepsi el oldu yüreğime
Seviyorum demek, sanki usulen söylemiş bir söz gibi oldu şu günlerde
Aslında, pek de sevdiğimiz var sayılmaz be
Çünkü ne zaman seviyorum demişlerse bize
Ya övmüşler, ya sövmüşler
Ya da seviyorum derken dövmüşler
Dayanamayıp bir de öldürmüşler
Bak sonunda bizi bu hale getirdiler
Gör işte gör! Şimdi beni
Sevmeyi öğretmediler, hep korkuttular yüreğimi
Seviyorum diyenin kaşları çatılmış,
Yumukları hep havada
Oysa ne güzel duygular vardı içimde
Uçuyordum hep havalarda, geziyordum göklerde
Yeni doğduğum günler ne güzeldi öyle,
Hele bebekliğimde geçen günler
Korkmadan koşarak yaklaşıyordum
Kediyle, köpekle dalaşıyor
Yılanla bile oynaşıyordum
En yırtıcı hayvanın üzerine atılırken
En ufak korku olmuyordu içimde
Çünkü beni Yaratan Allah, sevgiyle yaratmıştı
Hepsini sevgiyle kucaklıyordum
Ama şimdi…. Nerdeeeee!
Ah be şu insanlar
Seveyim derken beni
Aldılar benliğimi elimden
Öğrettiler en büyük sevgisizliği,
Birde düşmanlığı
Düşmanlık dedim de.
İnsanlar hep bir birlerine nasılda düşmanca tavır alıyorlar
Büyütürken hep akıllı ol! diyorlar ya!
Önce var olan aklımı elimden almışlar
Sonra da büyütüp, sevgisizce salıverdiler meydana
Sizin en akıllınız,
Benliği alınmış benim bu halim ise
Bir de bana gösterin
İçimizde ki deliler kim?
Kemal’eren/Kemal Berk
27.6.2020