Bile bile aynı kâğıdı açıyorum: kendimi sınamanın ağırlığı hergün artsa da.
Saat kaç olmuş... hâlâ bir çocuk yürümemiş sokakta!
Sabah da, akşam da kül boşaltıyorum: yanan zamanın.
Nasıl aydınlıktı gece
Yağmurun ıslak sessizliğinde
Yapraklarla örtünmüş kuşlar
Aklımızda edepsiz düşüncelerimizle.
Ambalajından çıkmamış umutlar,
Devamını Oku
Yağmurun ıslak sessizliğinde
Yapraklarla örtünmüş kuşlar
Aklımızda edepsiz düşüncelerimizle.
Ambalajından çıkmamış umutlar,
Artık duymuyor, dağlardan yankılanıp işitmiyor. Doğadan uzakta kendinden uzakta iletişim bilişim içinde ama kendisini duymuyor. Ben kendimi duymuyorum. Ama düşününce her şeyi duyuyorum. Başımızda medya canavar hiç bir şeyi duymayalım diye bizi düşündürmüyor. Kulaklarımda siyasetçilerin bed sesi. Benim sesim değil.
Bu şiir ile ilgili 1 tane yorum bulunmakta