İnsan-ı Mahlukat Şiiri - Serdar Batmaz

Ey insanoğlu nedir bu vaziyet!
Böbürlen kibirlen durma! Kendini rezil et
Dil yalan kalp dolan sonra utanma şükret
Secde edermiydin çıkarın olmasa cennet

Nerde kaurun,firavun kendini tanrı edenler
Elleri ile Put yapıp önünde eğilip bükülenler
Gözüyaşlı mazluma zulm olan adi zalimler
O küçük dağları yaratanlar hani neredeler

Sanma hakkı kandırırım o küçük beynimle
Çamur ile balçıktan sıvanmış etinle
Cemalinden verdiği şeklin ile şemalinle
Ruhuna üflediği kadarsın ey cahile

Derdin olmuş para pul mevki makam
Gösteriş prensibin tek derdin param
Yediğin içtiğin gezdiğin tozduğun haram
Öyle derin öyle acı ki açtığın bu yaram

Şimdi bitti zaman...

Gelmeyecek dün şimdi ağladığın bugün...

Vurdunmu kafanı mussallaya
Koydularmı iki seksen bir tabuta
Çaktılarmı çivileri başına başına
Attılarmı bir avuç toprak başına

Çektiler sorguya dilin yalanladı seni
Ah ettin vah ettin uzattın sol elini
Açıldı vadedilmiş hakkın ebedi
Hadi şimdi sıra senin durma git ivedi

İşte bu kadarlıksın bir göz açıp kapayana
İki dudak arası çektiğin nefese haya
Yerin yedi kat altındasın bağır doya doya
Ölüm gelecek senin gibi her canlıya...