Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Konu derin Demokratik hareketlerin insan hakları beyannemelerin tarihsel süreç vede gelişmelerindende bahsetmişsiniz Güzel ama bu örtünün ardındaki o dönemlerden bugünlere akan siyonızm vede emperyalizmide belirtmek gerekli Demokrasi gercek anlamıyla tam insanı kendı içinde degerlendiren bir kavram Ama demokrası kişilerinin beyin süzgeçinden geçmez ise olgunlaşamaz vede egerki halk bunu bilinçli olarak gereksinme olarak görüp tırnaklarıyla mücadelesi sonunda alırsa güzel yoksa tavandan yapılırsa ne yazıkkı yanlış uygulamalar vede yanlış sonuçlarda görülebılınır Örnegin ülkemizde siyasetten anlamayanların politika yapması vede genel seçimlerde gercege bakılırsa özgüvenın eksikliği ile başkasının iradesine göre oy kullanımı Yani aslında bu işledıgınız konu derin tartışmalarla işlenebilecek konu Milletimiz vede bireyler bu konuda bilinçli egıtılmesıgı sürece sadece tartışırız Bence bu kadar Yüreğinize saglık
Hocam çok güzel ele almışsınız konuyu....bu yazıyı tanıdığım herkeze göndereceğim.
Sizin gibi değerli büyklerimizi başımızdan eksik etmesin Allah...
Gerçekten yaşınıza, konumunuza, eğitiminize yakışır bir tablo çiziyorsunuz. Biz gençlerin sizden, sizin gibi tecrübelere imza atmış, diğer kıymetli büyüklerimizden öğreneceği çok şeyler var.
Size saygılarımı sunuyorum
ayşen GENCER
İnsan haklarının ve demokrasinin gerekliliğini vurgulamış, bunun kanun maddesi olarak yerleşmesini, uluslararası zemine taşınmasını akademik bilğiler vererek anlatmışsınız.
Ve insan haklarının her yerde ihlal edildiğinin de altını çizmişsiniz.
Ben ihlalden de öte çiğneniyor, hatta böyle bir kurumun varlığı işe yaramıyor diye düşünüyorum.
Gene bütün kararlar eğemen gücün kontrolünde alınıyorsa ne önemi kalıyor ki.
Emeğinize ve sunduğunuz bilğilere teşekkür ediyorum.
Saygıyla
Ümran Tokmak
Bencede herkesin okuması gereken bir yazı
emeğine sağlık Üstadım
selam ve saygılarımla
Önemli bir konuda bizi aydınlatıp düşüncelerinizi paylaştığınız için teşekkürler. Kaleminize sağlık. Saygılarımla.
Makaleniz de şiirleriniz kadar güzel ve akıcı Mürsel Bey...Demokrasi konusu bizim yumuşak karnımız...Bu rejimi yürütmeyi pek beceremiyoruz galiba...Bunu da düşünen, okuyan, yazan ve üreten insan sayısının azlığına bağlıyorum ben...Değişik görüşlerin birbirine saygı çerçevesi içinde harmanlandığı bir toplum olmak işin özü...Kutluyorum yazınızı efendim...Saygı ve sevgilerimle...
Sevgili Üstad, kıymetli büyüğüm. Öyle duyarlı bir demokrasi yazısı kaleme almışsınız ki duygu seline kapılmamak mümkün değil. 1968-70 yıllarının yüreği heyecan dolu genç dinamik ve demokrasi kavgası veren yüreğim yeniden anıların hücumuna uğradı. Teşekkürler Sayın Adıgüzel, soyadınız gibi kaleminizdende güzellikler damlıyor.
sevgi ve selamlarımı iletiyorum Ankara bozkırından. saygılarımla.
Reel gelir dağılımı adaletsiz olduğu sürece İnsan haklarından bahsetmek olmaz.Hatırlanması ve okunması gereken güzel bir yazı,tebrikler sayın Mürsel Adıgüzel.. saygılarımla.
Aksi halde her şeyden mahrum insanların, insan hakkından bahsetmek beyhudedir.
kalemine sağlık hocam..
son cümle herşeyi ifade ediyor...
öyle olmasaydı midesi beynine hükmeden bir toplum olurmuyduk...
düşünemeyen yalnızca midesi ile gören robotlar olduk..
saygılarımla
Evet bende İrfan dosta katılıyorum herkesin okuması gereken bir yazı
Üstadımı kutluyorum Duyarlı yüreğinize sağlık diyorum
Bu şiir ile ilgili 15 tane yorum bulunmakta