İnsan Göçü Zulamız Şiiri - Özlem Çay

insanlar geçiyor;
kumral, esmer, sarı
uzak, yakın, ileri, geri,
kaldırımlardan hayat..

insanlar gidiyor;
telaşlı, sakin, öfkeli
çoğul, tekil, yarım
ve eksik
ve hasretlik
sokakta yaşam kesiği..

tezgahlar uzun
tezgahlar kısa,
ömür biçiyor tezgahlar
kör bıçağın ucunda.
bakır kaselerden artan
umut geçiyor
yalınayak bir çocuğun ellerinde,
vapurlarda sürü edasıyla zaman.
katar katar düş gidiyor
uzayan tren raylarında..
savrulan rüzgarla şafak geçiyor saçlardan
faili meçhul sevdalar gözlerden,
eskicinin el arabasından yükselen
eski kasetin bantlarından
dilim dilim kesen sesler geçiyor ;
soluk, koca bir hayat önümden...

oltalara musallat
suskunluklar çekiyor balıkçılar
ellerim sabrı..
toy bir tebessüm,
körpe bir dilek ekmek arası yalnızlık
bir duâ bin amin,
göğe uzanıyor sessizlik..
aşk geçiyor hızla
vedalar duruyor gamla,
bir sevişmek koşuyor
bir ihanet çöküyor yasla..

geçiyor insanlar yanı başımdan
orta yerinden bölüşüyoruz
ince gövdeli ayrılıkları,
gidiyor insanlar omuz hizamdan
gözlerimiz de aynı hüzünler
çığ yüklü kirpik uçlarımız da
tarifsiz ölümler......⚘

.....özlem/
eylül/yirmi yedi