Hû!
Bir sofra ki eti insan, şarabı kan!
Hind'in dişleri çatal, Ebu Süfyan'ın elleri kaşık,
Muaviye'nin zehri tuz, Yezid'in kılıcı bıçak!
Peygamber evladını yediler bu sofrada!
Heyhat!
Ne ana kaldı ne baba ne insan!
Hamza'nın ciğeriyle başladı bu ziyafet,
Hasan'ın zehriyle tatlandı,
Hüseyn'in kanıyla yıkandı çeneler!
Yâ Hakk!
Bu nasıl bir iştah ki,
Ciğer çiğneyen dişler doymak bilmez?
Bir lokma Hasan, bir yudum Hüseyn,
Peygamberin evladıyla beslenen bu soy!
Kemter Abdal sorar:
Bu zulüm nasıl sindirilir insan boğazında?
Ciğer yemekle kalmadılar,
Zehirlettiler gül yüzlü Hasan'ı,
Susuz bıraktılar Kerbela'da Hüseyn'i!
Ah!
Ey insanlık, ibret alın bu manzaradan!
Bir ana ki ciğer çiğner,
Bir baba ki seyreder,
Bir oğul ki zehirler,
Bir torun ki peygamber kanı içer!
Ey mazlumlar!
Unutmayın bu sofrayı,
Hind'in diş izlerini,
Ebu Süfyan'ın aç gözlülüğünü,
Muaviye'nin zehrini,
Yezid'in kılıcını!
Kayıt Tarihi : 26.4.2025 23:22:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
İNSAN ETİ ILE DOYAN SOY ŞİİRİNİN ARKA PLAN HİKAYESİ Tarihsel Köken: Bu deyiş, Uhud Savaşı'nda yaşanan insanlık dışı bir olayın yankılarını taşır. Hz. Hamza'nın şehit edilmesinin ardından, Ebu Süfyan'ın eşi Hind'in onun ciğerini çiğnemesiyle başlayan bir vahşet silsilesini anlatır. Kemter Abdal, bu olayı "insan eti yeme" metaforuyla evrensel bir zulüm sembolüne dönüştürür. Soyun Lanetlenmesi: Şiirdeki "sofralar" zinciri, tarihsel bir gerçekliği yansıtır: Uhud Sofrası: Hind'in Hamza'nın ciğerini çiğnemesi Zehir Sofrası:Muaviye'nin Hz. Hasan'ı zehirletmesi Kerbela Sofrası: Yezid'in Hz. Hüseyn'i şehit ettirmesi Şiirin Doğuşu: Kemter Abdal'ın, bir Muharrem gecesinde bir cem evinde tanık olduğu olay şiire ilham verir. Yaşlı bir zakirin anlattığı Hind hikayesinden etkilenerek, "sofralar" metaforunu geliştirir. Sembolizm: Şiirdeki her unsur derin anlamlar taşır: Çatal: Hind'in dişleri Bıçak: Yezid'in kılıcı Tuz: Muaviye'nin siyasi entrikaları Şarap Kadehi: Kerbela'da susuz bırakılanların kanı Edebi Yenilikler: Kemter Abdal bu şiirde: Geleneksel mersiyelere "yamyamlık" temasını ekler Zulmü "nesiller arası bir yemek ritüeli"ne dönüştürür Cehennem tasvirlerinden ziyade dünyadaki vahşete odaklanır Ek: Anadolu'da bir deyim vardır."Hind Sofrası" diye. Ayrica Muharrem'de etsiz sofralar kurulması Hamza'nin ciğerlerini yenmesine atfedilir. Muharrem Orucunda su oruç açıldıktan sonra bile içilmez, bunun yerine ayran vs. gibi su yerine geçecek içecekler tüketilir.bu durum ise Hz. Hüseyin'nin kerbelada susuz birakilmasina atfedilir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!