İlk Sözcügün Kırılması Şiiri - Kemter Abdal

1
İnsanlık bir kelimenin içinde doğdu.
Sonra o kelime ikiye bölündü: “ben” ve “sen.”
İşte günah orada başladı.

> 2
Her cümle bir mezar taşıdır.
Nokta konur, nefes kesilir.
Ama harfler, toprağın altından hâlâ fısıldar.
> 3
Dil, bizi taşır sandık.
Meğer biz dili sırtlamışız.
Ta ki ağızdan çıkan her ses, kendi isyanını ilan edene kadar.

> 4
Şair sustu.
Çünkü kelimeler, artık şiir olmak istemiyordu.
Her biri kendi mezarını kazdı —
toprak bile “yeter” dedi.

> 5
Ve sonra biri çıktı.
Adı yoktu, sesi yoktu.
Ama suskunluğu yankılandı:
“Şiir bitti, şimdi insan konuşacak.”