İnsan Duvarı Şiiri - Mizgin Teker

aranır ellerim,
tanımsızlığında kendimin.
sanki neyi olabildim bu zamana dek,
kendi derdimin.

bir devir kapansın yenisi başlasın.
hayatın yaşamak mı demek olduğunu,
kendiyle kavgası bitmeyen anlatsın.

daha izlenebilir bir hayatı olabilirdi insanın,
senelerce anlatılacak, uzun bir masal.
ancak kim fırsat buldu kendini yazmaya,
keşkelerin arasından sıyrılıp
gerçeği görebilecek kadar.

başkalarının hayatından
kalanlarla başladık yaşamaya.
saniyeler,
keskin bir kılıç gibi kuşattı ömrümüzü.

tam da değecekken ayaklarımız yere,
izlendi uçma gayretimiz bulutlar tarafından.
mümkün olmadı yanaşmak kendi sesimize bile.

yıkılıp yıkılıp
yeniden yapılmaktan yorgun yüreklerimiz.
ve yüreğinin varlığını unutmak için
koşturdu insanlar.
çünkü ancak böyle inanacaklardı
savaş meydanından kazançlı çıktıklarına.
çünkü ağrılarımız, kalplerimiz kadar.
ve yalnızca pencereler buğulanmaz.
yalnızca buğday sapları eğmez başlarını.
hayır, boşluktan daha derindir insan.

insan,
duvarı aşınca kendini bulmayı bekleyen
ancak duvarın kendisi olduğunun farkında olamayan.

içimizi yaşlandıracak sızılar kalırken
gülümseyen fotoğraflardan geriye,
büyümek diye
kendimizi mi biriktiriyoruz sadece?

peki ya gölgem benim olansa,
niçin onu ben takip ediyorum?
geçen günler,
hiç bir şey söylemiyor bunun için.
belki diyorum
bize küstüğünden değil,
sesini beğenmediğindendir.

uzayan bir uğultu oluyor
beklemenin bedeli.
ümidi kesmemek adına,
zamanın okunaklı mektubunu bekliyorum.
ancak unuttuğum,
onun dilini bilmiyorum.
umdukça bulamayışın içine ektiği hüzün
ve düşlerim benim,
ağrısı yabani bir ot kadar keskin.

köksüz bir çiçeksin artık dağların oralarda.
küpler inşa etmeye çalıştıkça
korkularına ağlayandan,
korkularını içinden ağırlayana...
hayat suladı bizi,
hiç gitmediğimiz şehirlerin
tuzlu yağmurlarında.