İnsan dökümü Şiiri - Suzi Ayyıldız

Hani Eylül geldi diyorlar,
Bir yolculuk içimde, geçmişin ve zamanın utanç verici izleriyle,
Bir zemheri ayazı, bir yaprak dökümü var bende.
Sinsi bir yalnızlık, kopkoyu bir karanlık, nefesimin yetmediği bir veda sükûneti.
Ruhumda ise bir insan dökümü,
İçimde kurulan bir mahkeme,
Ve hunharca sorguya çekilen bir sen davası var.
Ruhumda ise kalemimin kırılma vakti,
Kurulan bir idam sehpası,
Son veda sanki bende,
Son anlar, son sayfalar, son şiirler, yüreğimden düşen her bir damla.
Yüreğimdeki celladın elinde bir ip,
Boynuma takılmaya hazır,
Ve bende bir Eylül sessizliği,
İçimden geçen, sanki bir insan dökümü,
Hatta,
Hatta uzaklardan gelen sonbaharın ürpertici ayak sesleri.
Ve,
Son cümle misali, tek tek dökülüyor yüreğimden kelimeler şimdi,
Usulca bir sessizlik, etrafı sarıp sarmalayan,
Bir yas havası,
Iraklardan duyulan yanık bir ağıt türküsü,
İçimi kavuran bir ayrılık çığlığı,
Sessizliğimi yırtıp geçen ve kaybolmaya yüz tutmuş yılların bıraktığı,
Yüzüme yakışmayan kırışıklıklar.
Saçlarıma yağan karlar gibi, içimde çürüyüp ölen sevdalar vardı hani,
Diyorum ya, yamalı gülüşler, sessiz düşünceler,
İçli ezgiler, dilime takılan, canımı yakan,
Bir veda solası.
Veda etmeden önce,
Dilimde parçalanan,
Paslanmış,
Söyleyemediğim bir sözcük:
Seni seviyorum...
Seni seviyorum...
Öyle işte,
Kırık dökük,
Sessiz çığlıklar atan bir ben var yüreğimde.
Hatta içimden usulca giden birileri var.
İşte bende Eylül'e benzeyen yaprak dökümü,
İçimde ise yaprağı anımsatan insan dökümü,
Bu bendeki Eylül havası,
Hüzünlü bir ayrılık vedası.