İnsan Değil Ölen! İnsanlık!

Kelimeler ararsın ya bazen, tekabül edecek bazı anlara,
Eksik hep sanki lügatin, yüz dilde konuşsan da…
Savaş demek aymazlık, tüm bu yaşanılanlara!
İnsan değil ölen! İnsanlık anlasana!

Bakışlarından vuruyorlar çocukları!
Kan damlıyor gözlerinden yaş yerine…
Duymuyor kör kulaklar sanki yaşanılanları!
Amansız bir perde iniyor, bütün gözlere…

Ne büyük bir zül, ne şerefli bir imtihan!
Sessizliğin çığlığı düşüyor içime, kor gibi her an!
Kalbimde bir teselli vuku bulur amansız, o an,
Mazlumların ahı, çok yakındır Hakk’ın gazabı…
Acıyan yaralarından çocuk, keşke seni öpsem
Yüzünden dökülen hüznünü kucaklayabilsem!
Kırılsa vicdanımın kemikleri ah bir sarılsam…
Kucağıma alsam seni sarıp sarmalasam!

Seyrine daldığın o hüzünlü çaresizlikten,
Öpsem mahcubiyetle kederli gözlerinden
Tutsam o titreyen küçük ellerinden,
Bir inşirahla kurtulsan keşke aniden…

Kalbindeki imandan selamlıyorum çocuk seni,
Dünyada kimse olamadı senin kadar dirayetli!
Asıl ölen insanlık! Oysa sizler diri!
Şimdi cennette yerin şehitlik mertebesi…

Ölüm yeniden doğuş kurtuluşa erenlere…
Kötüler için elbet dönecek hayat cehenneme!
Dünya yaşanacak bir yer değil şimdilerde,
Diriler de hasret kaldı, artık ölmeye!