İnsan da Değil miyim Şimdi Ben

Çakmam kardeş,
Tenisten, korttan; binicilikten, attan.
Zorunan değil ya hoşlanmam siyasetten, seyahatten...
Ve yalan olur anlarım, dersem,
Müzikten,resimden, edebiyattan ya da başka bir sanattan,
Aydın” değilsin desen de takmam be kardeş?

Almamışım doğudan ışık,
Olmamışım batıya âşık...
Ve ne yazık,
Hiç yaşamadım ben,
Çakacakmış gibi dünyaya kazık!
Aydın” değilsin desen de takmam be kardeş?

Basitimdir,
Ama içi dışı saydam,
İyi “adam”ımdır yine de hani…
Olmasa da birilerine faydam,
Zararım yoktur kimseye en azından…

Dediysem adam,
Öyle kelli felli, akıllı efendi değil canım,
Kendi halinde sıradan biri işte...
Evsiz barksız gördüm,
Sırtına eski bir battaniye atmadım;
Aç sefil gördüm, bir dilim ekmek uzatmadım…
Yüz güldürmek dünyada en güzel sanat,
Ama ben öksüz - yetime de germedim ki hiç kol kanat!
Adam” sıfatı uyar mı bana öyleyse, sen söyle kardeş?

Haydi, o yürek yoktu,
Alıp zenginden, veremezdim fakire;
Yani ne Köroğlu’ydum,
Ne İnce Mehmet...
Fakat bugüne dek,
Zulme seyirci kalarak,
Olmadım mı ben de zalime ortak?
Adam” sıfatı uyar mı bana öyleyse, sen söyle kardeş?

Var mı bende büyüğe hürmet,bayana nezaket?
Hani adalet diye çarpıyor mu bu yürek,
Ve ne kadar ediyorum hakka, hukuka riayet?
Vergisini tam alabiliyor mu benden devlet?
Tamam, sıradan olmasına sıradan,
Ama sayılmam galiba bu durumda,
Ben pek de “adam”dan, ne dersin kardeş!

Tamam,
Olduğumdan pısırık ve korkak,
Aydın da diyemedin kendime adam da...
Ama engel değil bunlar,
Üç maymunu oynamaya bakıyor,
Çünkü “insan” olmak…

İyi insanımdır yani ben.
Neden?
Çünkü bilirim,yemeyi, içmeyi, oturup kalkmayı...
Övünmek gibi olmasın,
Eğlence mekânları iyi tanır bu insanı
Balık gibi dalmam şişenin içine öyle kardeş,
Velev ki sarhoş oldum;
Ağzı kalabalık birisi değilimdir,
Etmem kimseye öyle kabalık.
Her işin başı sağlık, der ve güne elimi yüzümü yıkayarak başlarım.
Şık giyinmeyi de karışık konuşmayı da bilirim.
Varlığım da yerinde,
Sağlığımda...
Taşı sıksam suyunu çıkarırım öyle iyiyim yani.
Bunlar beni iyi insan etmez mi kardeş?

Karıncalar gibi toplumsal varlığız öyle mi?
Ama hani bizde dayanışma,
Yardımlaşma…
Yürümez mi birlikte toplumlar,
Cehaletin, açlığın, haksızlığın üstüne?
Oysa bugüne değin ne baş olabildim,
Ne baş kaldırabildim ben.
Verir mi insan olan sömürüye,
Bazen parasıyla,
Emeğiyle de bazen destek?
Ezenin düşünceleri,
Düşüncelerim oluveriyor çoğu zaman, neden?

Çekildiği için kanı çoktan,
Kanamasa da içimdeki vicdan,
Ağrıma gitse de insanlıktan uzak,
Böyle utanarak yaşamak...
İnsanım deyip baş koyamasam da,
Hakka, hakikate;
İnsandan yana, insanca...
Bak kaşıma gözüme, boyuma postuma,
İnsanım ben, yine de insan kardeş!

İşte, arı kovanı gibi çalışıyor kafam,
Sokmuş sanki birisi çomak,
İşime gelmeyince
İğneliyor bir eşek arısı oradan,
Diğeri buradan…
Ya varsa bir menfaatim,
Çalışır benimkiler de tıkır tıkır;
Toplar banknotları, sarıları,
Yavuz hırsızdır çünkü eşek arıları.

Tamam, aydın değilim, adam da!
Ama İnsanım ki,
Uydurdum dünyaya ben de ayak;
Ticaret yapmasam da,
İyi tüccarımdır,
Çünkü adam alır, adam satarım, kardeş!

Sizin gibi insanım ben de,
Tepeden tırnağa insaan!
Fakat yüzünüzdeki bu tebessüm neden?
Ya dudak büküşünüz!
Kabul etmiyor gibisiniz,
Ne yani...
Sizin gibi mi değilim, yoksa insan mı?
Anlamadım be kardeş!