İnsan Büyüdükçe Şiiri - Ahmet Asmadili

Büyüdükçe alır insan çamın kokusunu
Daha çok bakar mehtapta ormanlara
Sanki ormana karışacak yakında
Kendi çiçeğinin kokusunu alır

Büyüdükçe sever insan toprağın tadını
Korkmaz artık karanlıktan , mezarlıktan
Sinirlenmez olur zamanla , küsmez
Bir ağırlık çöker insana
Hayatın tahmin edilebirliğinin ağırlığı
Bilincin , ölümün zamansızlığın ağırlığı

İnsan büyüdükçe , sanki
Daha çok susar
Daha çok dinler
Daha çok düşünür geçmişini
Daha çok özler insan
Annesinin kokusunu