İnsan Böyle de Yaşar Belki!

İnsan böyle de yaşar belki...
Günler, kekremsi bir tat.
Yağarken içindeki baharlara asit yağmurları
Yakar pembe sevinçleri hayat..
Siler evrenden olanca rengi
Bildiği tek renk kalır kara
Ve hazırdır yürek tufanlara.

İnsan, böyle de yaşar belki
Yaşarken insanca çaresizliğini
Kıran kırana yitikliğini...
Çıkmazıysa kuytu yalnızlığı
Susmuşsa sinesinde davul –zurna sesleri
Beklemeyi gelin etmiştir diyarlara
Ah... O vuslat dedikleri..nedir ki?
Ne değildir ki yada..?

Böylede yaşarmış insan..
Zahir sancısıyla
Saklanırken kendi darasına ufalandığınca
Unuturmuş bilmeleri bir yerlerde
Atardamarında atan yaşamışlığın
Pıhtılaşmış izleri siperlerde

İnsan böyle de yaşar belki!
Martılar üşüşsün ister bir akşam üstü.
Sevmek mi emek,
Emek mi sevmek.. diye düşünmeden
Verir sadakasını tebessümlerinin
Ve umar yalnızca..
Kanat çırptıkça martılar...umar
Serinletir diye içini
Parmak hesabı sayarken bir! , iki!
Üç’e varamadan tıkar boğazını
İdam sözcüklü ferman akıbeti
Ayrılıktır elde kalan,
Yoktur artık yâr dediği can bildiği
Çatık çehre takvimlerle çarpılmak var
Nisanlara dönmek yok
Vakit eylülse
Eylülce ölmek şimdi.

Böyle yaşarken insan
Öder şaşkınlığının bedelini..
Bu devranca nizam
Çarmıha gererken değerlerini
Her şafak- eşittir- bir akşam
Hesabına kalan.
Ve,
Yakan içini her akşam

Hey hayat! ...
Ve aşk!
Dimağımdan damağıma
Kara duttan kekremsi tat..
Böyle de yaşarmış insan...
Şaşkınlaşarak...
Böyle de
Heyhat! !