Insan Anonüm Şiiri - Seyfi Karaca

Pencerelerden..
Bir açılır, bir örtülür mavilik
Siyahken akşamlara hoş bakan yıldızlardan
Kristal fener alayları hiç bitmeyen gezegenlerin seyir halindeki avare muştusuyla
Bir demlik insan tarafına düşen sürgün ve kozmik yalnızlıkla
Yüreği varsa öyle de çıkar sokağa, cesareti varsa üstüne gider karanlığın
Kendi feriyle hayata yanan çıraysa görecektir ki yıldız sevmelerin uzun mesaisi tükenmez
Ve evin yolunu soracaktır hevesi sönen hayranlığın hali vakti geceden
Bulduğunda eskisinden daha çok sağlam kirmene bağlanacaktır zemberek ve pervane
Baş kenti olmayan sınırsız sonsuz
Gülümserlikler aşk sarmaşıklanmış saçaklara beynelminel
Ve tutkuyla aidiyetini ödeşmeye insan anonüm
Damlar üstündeki ebedi sonsuzluğa ve yolculuk sırasında ay çiçeklerini eğilip öperek
Bunca evrende

Nisan/24