İnsan 11 Şiiri - Zeki Günay

İnsandır kendi, kendini küçülten,
İnsandır kendi, kendini yücelten.
Kimi Yüce Haktan, küçülen insan,
Kimi Yüce Haktan, büyüyen insan

Bebekken tatlıdır, güzeldir insan,
Fakat büyürken, farklı olur insan.
Kimi yerde hep haklı olur da,
Kimi yerde de hep haksızdır insan.

İnsandır başta hata yapar elbet,
İnsandır düşer, neden eder hayret.
Kimi insan vardır şükretmez Heyhat,
Kimi insan neden, hep uyur rahat

Kimi insan var ki açta açıkta,
Kimi insan var ki varda varlıkta.
Kimisi bak anlar insan halini,
Kimisi bak bilmez mazlum zalimi.

Kimi insanın bak, elinde hançer,
Kimisinin bak ki dilinde hançer.
Kimi insan aldırmaz gülüp geçer,
Kimisi dertliyim der içki içer.

Kimi insan Allah bile tanımaz,
Kimi insanda Kuran-a sarılmaz.
İnsan günaha batar, tövbe etmez,
Zamanı hep boşa harcıyor insan.

Öyle insan var ki edersin hayret,
Öyle insan var ki dersin ki illet.
Elbet kimi insan gösterir gayret,
Elbet kimi insanda yer ölü et.

Kimi insan aça vurur tekmeyi,
Kimi insan yerde bulur ekmeği.
Kimi insan bilmez ekin ekmeyi,
Kimi insan bilmez aç beklemeyi.

Kimi insan nedense gurur yapar,
Kimi insan ana babayı atar.
Kimi insan kadın evladı yakar,
Kimi insan boş yaşayıp boş kalkar.

İnsan var dersin ki yazıklar olsun,
İnsan var dersin ki Allah’a kulsun.
İnsan insancıktan ayrılsın artık,
Eğer yanında ki insansa dursun.

İnsan var ki insanı hiç tanımaz,
İnsan insanı insandan ayırmaz.
Haksızı haklısın diye kayırmaz,
Her insandan doğan insan sayılmaz.

Ey kul Zeki, insanı insan yapan,
Kula değil? sadece Rabbe tapan.
Allah için her gün bir şeyler yapan,
Güzel olan kişi insandır insan.

ŞAİR YAZAR= ZEKİ GÜNAY