İnsan Şiiri - Orkun Işık

Sorgusuz sualsiz, ipimi çektin
Azap toprağına, küskünlük ektin
Namzetimdin sen hep, gözümde tektin
Yalana el verip, KIRILMAZ İnsan.

Ne olurdu sorsan, bu nedir diye
Başkası vermezdi, bana hediye
Dilimde tüy bitti,”bil” diye diye
Dolana gül verip, YIKILMAZ İnsan.

Dilsizin de vardır, mutlak sorusu
Söylemem şahbazın, çalmaz borusu
Yiğidin Delisi, atın dorusu
Sekiz-On el olup, ATILMAZ insan.

Farzet ki ayağım olmasın benim
Tüm düşlerinize dar gelsin enim
Ne vardı güzelim, bilsen ben senim
Pazara çıkartıp, SATILMAZ İnsan…

Bir dosta veririz, yüreğimizi
Aşkla kavururuz, yemeğimizi
Terimize banıp, ekmeğimizi
Yemeği yok diye, DARILMAZ İnsan.

İçten yıkılmazsa, yıkılmaz hane
Uzaktan seyretmek pekçe şahane
Vallahi billahi,Hepsi bahane
Beton Yapmak için, KARILMAZ İnsan.

Ay ve yıldız ağlar, onsuz geceye
Elif, Be’ye küser, zaman eceye
Mahkum oluyorsun, tek heceye
Kendi düşlerine, ASILMAZ İnsan.

Severken verdiniz, sürgün infazı
Eksik kaldı mevsim, ağlıyor yazı
İki dişim kaldı, ağzımda azı
Karartma gecede BASILMAZ İnsan

Ben, dik yokuşların, son adamıyım
Acaba Musa’nın, asası’mıyım
Ah! yedi cihanda, yok olmazmıyım
Yabancı ellerden, SORULMAZ İnsan.

Ha nolurdu bir kez dinleseydiniz
Riyasız sevgiyi, bir bilseydiniz
Ben ağlarken bir kez, yaş silseydiniz
Bu kötüdür diye KURULMAZ İnsan.

Hani üç-beş damla kandandı insan
Vazgeçilmezmiy di, candandı insan
Bırak mağarayı, gel beni in_san
Sırtım dönük diye VURULMAZ İnsan..

ŞİİR PERİSİ ///28 Mart 2005