İnsan Şiiri - Emin Şahna

İNSAN!
Andıkça sızladı yüreğim,
Ayak sesini, Dünleri...
Sevinç mi, hüzün mü, bilmem.
Yürek yanar, yürek kanar.
Bunlar neyin izleri…
Yaralandım, çok kanadım,
İçimde öyle bir kocaman enkaz,
İlacım olsaydın eğer elimde,
Sürerdim elbet kendi gönlüme.
'Sevgilim' değilsin. İstemezsin.
'Sen', 'kim'sin!
Ne kâbusum,
Ne rüyam,
Ne hayalim...
Sanki: ta Yüreğim…
Takatsiz kalır cümleler anlatmaya...
Bilirim ki, sev demekle sevilmez,
Beden sevdayı bilmezse eğer,
Yürek çarpmazsa...
Bitmez gönülde kavga,
Bedende. Yürek varsa.
İki eşit parçaya ayıran,
Bir nefes tadında heyecansın…
Ne söylediğimi SEN ANLAYAMAZSIN!
Sen bedensiz bir MELEKSİN…