İnsan Şiiri - Murat Metin

İnsan… insan öğle bir varlık ki ifadesi zor
Duygularıyla yaşar… her zaman gönlünce
Bazı günler mutlu, neşeli, huzurlu, bahtiyar
Bazen de kimsesiz, hüzünlü, çaresiz ihtiyar

Elbet her halin kendince bir nedeni var
Ama ölçü… hep kendi düşüncesinde
İlke, empati, yargı kendi penceresinde
Bana gülerek baktı, selam verdi tamam

Ya bir eleştirilirse… asık suratlı bakılırsa! ..
Köprüler atılır, ilkeler yıkılır işte o zaman
Bir kalemlik işi kalır, etiketi yapıştırılır…
Hem sahtekâr olunur, hem de kalpazan

Başlanır meydan okumalar, keyfiyetle
Görelim “El mi yaman bey mi yaman”
Vesveseyle yatırır ve kaldırır şahsınızı
Kırdırır, insanı insana içinizdeki şeytan

Gemiler yakılır, gidecek yer kalmasın diye
İncir çekirdeğini doldurmayan nedenlerle
Bir büyür ki incir çekirdeği, ağacına dönüşür
Yılın incir rekoltesi bağlanır o çekirdeğe birden

Eh işte insan, kötü düşünmeye görsün bir kere
Ama birde sevgiyle bakarsa insana, bir insan
Bakışları anlam kazanır, anlamsız olur din, lisan
Huzur ortamında günler nasıl geçer bilinmez

Tokat yese suratına, anlamlı bir okşama olur,
Gariptir ama kabahati olamaz, özrü zor bulunur.
Bunlara neden olanın hepsi duygular değil mi?
Önemli olan “Fikirler” demiş, Mevlana C. Rumi

İnsanın “Gerisi et ve kemikten ibaret” bir yığın
Çiçekler gibi insanlarda, farklı renk ve kokularda
Tek renk ve tek koku olsaydı çiçekler dağlarda
Siyah, yeşil, mor üzüm olur muydu bağlarda…

İnsanları tek tip fabrikasyon yapma hayali
Çok denenmiş, istenmemiş hiç, eskiden beri
Oysa ibret alsak bal arılarından, alınmadan
İşimize baksak sadece, üretsek yorulmadan

Farklı renkli çiçekleri dolaşsak, bal yapmak için
Sineklerin nerelerde dolaştığını umursamadan
Şifa dağılırdı herkese lezzetli bal dolu kovandan
Yaptıklarını iyi düşün ki pişman olma sonradan

22.05.2007
Murat METİN