İnsan Şiiri - Münire Çetin

İnsan sevebildiği kadar insandır
İnsan paylaşabildiği kadar insandır
İnsan ağlayabildiği kadar insandır
İnsan; yaşamın dallarında yorgun, yaralı bir kuş
Sonbahar rüzgarında savrulan kuru bir yaprak
Acılar, hasretler karşısında direnen bir dev
Sevgi ve saygı karşısında bir zerre
Dostluk karşısında bir umman
Ölümün karşısında suçsuz bir sanık
Elleri kelepçesiz, ayakları prangalı tutuklu
Korkunun mahkumu olduğu kadar
Bir o kadar da umarsız
Ve insan;
Yaşadığı her şeyi birkaç satıra,
Tüm dünyayı bir kelimeye sığdırıp…
Ve yine insan bir gün
O sonsuzluğa kucak açıp
Ölüme koşar…
Yüreğinin içine sığdıramadığı
Delice sevdiğine koşar gibi…