İnsan Şiiri - Emrah Bekci 2

İnsan kimdir âzizim, bilen var mı gerçekte?
Ete kemiğe bürünmüş, nefsin kölesi belki de.
Ama yüce bir cevherdir, gönülden bakan gözde,
İnsan insan olunca, dünya döner özde.

Her beşere insan denir, lâkin bil ki yanılgı,
Dili bal olsa da kalbi, taşıyorsa hırs kini.
Sözde insan, özde zulüm, olmaz insan sevgisi,
Zira insan dediğin, adalettir ve hür sesi.

Savaşlar başlatırız, adına deriz hak, hukuk,
Sonra çıkar ağızdan, barış olsun diye ukde.
Oysa insan dediğin, barışı özler hep,
Kan döken değil midir, insanlığın kör sebebi?

İnsan dediğin âzizim, hakkı tutar eliyle,
Mazluma uzatır yardım, sevgi dolu diliyle.
İnsan öldürmek nedir, yaşatmak gerek bize,
Yaradan’ın izinde, yürümek insanca düze.

Hani merhamet nerede, insanlığın aynası?
Kalpler kurumuş ise, yüreğin nesi kaldı?
Güzel sözle gönüller fethedilir elbette,
Fakat kalbi taş olan, yoktur insan sıfatında.

İnsanlık dediğimiz, kibirle mi ölçülür?
Mal, mülk bir kefende son bulur da göçülür.
Zenginlik, fakirlik hepsi, yalan birer ciladır,
Hakikatte insanlık, sevgiyle durulanır.

İnsan dediğin kuldur, acizdir bu dünyada,
Ama doğru yürürse, melek olur her anda.
Kimi çıkar gökleri, hırs uğruna yakmaya,
Oysa insan olmanın yolu, eğilmek duaya.

Ne dilin ne rengin var, insanı insan eden,
Ne soy ne de kavimdir, önemlidir beden.
İnsanlık bir makamdır, ruhunda hissedilen,
İnsanı insan yapan, gönül terazisinden.

Kimileri insan olur, gözyaşı silen elle,
Kimileri insanlıktan çıkar, hırs ve kinle.
Bilin ki insanlık, yürekte saklı cevher,
İnsanı insan yapan, vicdan denen rehber.

Emrah sor kendine, insan mıyım hakikatte?
İnsansan eğer, sevgi ol söze, kalpte.
Adaletle yaşa, dürüst ol her nefeste,
İnsanlık bir yoldur âzizim, yürünür hür niyette.