Sarı Glayörler fışkırıyor göğsünden,
Sen ki, mavinin gölgesinden nemalanan tohum.
Hüzün gülleri saklı bilenmiş dişlerinin arasında…
Bundan mı yüzlere yansıyan kusmuklu gülüşlerin?
Kadranında seni peşleyen sahte bir
yel, kovan.!!
Sürekli kovalanan akrep mi içerinde çalınan hüzünlü siren?
Ses leyli!
Ses ver de
İçindeki ekenek filizlensin
gerçek yüzünü.
Kayıt Tarihi : 8.5.2024 09:22:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Hikayesi:
İnsan istifçi olduğunda sevgi tohumlarının yerini kin, kibir, nefret alır. Dışarı taşanlar ise sadece içindekilerdir.
Sonsuz saygılarımla
dilinize sağlık
İnsanlar dünyanın dışsallığa hapsedilmiş içsel dünyasından uzaklaşmış döngünün parçası haline getirilmiş adeta kendisine yabancılaştırılmış insanın olanla olması gereken arasında farkı anlaması yada anlamlandırmasının aynasıdır.
ATA Kızına yakışan şiirdi. Kutlarım
Oysa kendinden uzaklaşırken aklının bir köşesinde yaşam hakkındaki doğrular da saklıdır. Ve bu da ruhta kaos yaratır. Bugün yaşanan sapkınlıkların, agresifliklerin, insanda bu denli erozyona uğrayan ahlakın da temelinde kendinden uzalaşma vardır. Bu durum fiziksel uyum sağlanan koşulları ruhun reddetmesiyle ortaya çıkar.
Teşekkür ederim vakit ayırıp yorum yazdığınızdan ve katkınızdan dolayı.
Saygılarımla…
Gözüyle, kaşıyla
Saçıyla, başıyla değil herhalde!
Olsa olsa,
İçinde taşıdığı "özle",
Ürediği "tohumuyla"
Soyuyla, sopuyla,
Ezkaza, "KARAKTERİYLE..."
O da denek taşında
Anlaşılabilir,
Mesela "varlığı",
Neyi biriktirip, neyi, nasıl harcadığı ile...
Sonuçta o varlık, "içindekidir" en fazla!
Nasıl anlatılır başka türlü,
İnsan dediğin?
Tebrikler Ata Kızı..
İnsan bir umman, çözmeye ömür yetmez. İşte biz de gerektiğince dokunmaya çalışıyoruz.
Teşekkür ederim değerli katkılarınız ve ayırdığınız vakit için.
Saygılarımla…
TÜM YORUMLAR (4)