İnsan Şiiri - Huban Asena Özkan

İşi düşsün hele güler yüzüne
Türlü yalanları diziyor insan
İnanır kanarsın tatlı sözüne
Haddini aşınca beziyor insan

Kıymet bilmez ki anlamaz laftan
Sanırsın kuşanmış giydiği kaftan
Kelamı bilmezde konuşur yaftan
Değer verdikçe bak azıyor insan

Dostluğa inancı bırakmıyorlar
Kalleşçe sırtından hançerliyorlar
Can ciğer diyerek kandırıyorlar
Arkandan kuyunu kazıyor insan

Elini uzatsan kolun isterler
Hepten kucağına közü deşerler
Gözüne bakmazda saman görürler
Kendince destanı yazıyor insan

Boyuna bakarsan adam sanırsın
Konuşmaya başlar vaaz alırsın
Bir de akıl verir şaşar kalırsın
Cehalet içinde yüzüyor insan

Hele var ki bazı kendini bilmez
Ağzı çok laf yapar heybesi dolmaz
Karnı bayağı geniş ar yok utanmaz
Kucaktan kucağa geziyor insan

Velhasıl der işte benim kalemim
Sahte gülücükle verir selamın
Yalakalık işi boştur kelamın
Sonunda yalanı seziyor insan

Huban Asena Özkan