İnleyen Karanlık Şiiri - Tarık Bilir

Sessizliğin hükmünde
Bir şey olmadığını bilmek istemeyen,
Düzene mahkum saat tıkırtıları vardı.
Sessizliğin hükmünde
Bir şey olduğunu bilmek istemeyen,
Susmaya yüz tutmuş gürültüler vardı.

Kıvranan karaltıların arasında,
Henüz sızlanmayanların
Gıcırtı sesleri başladı.

Adı hiç konmamış insanlarda,
Üstünde hiç tepinilmemiş topraklarda
Ve güle oynaya eğlenenlerin yanında
O ruhsuz ruh,
Vaktini beklerdi.
En sonunda
Karaltılar onların da yüzüne yerleşir
Ve yıkamaya çalıştıkça daha da tutunurken
Seslerin tınısı yankılanırdı duvarlarda
Bu sesler ölümün sesiydi.
Hiç olmayanların olmaya kaydığı
Olmanın ise kıpırdanmaktan ileri gidemediği
Silüetlerin diyarına uğruyordu bu ses yığınları.

Sessizliğin hükmü
Kıvranan karaltıların arasındaydı,
Karaltılar da,
Kıvranan da varlığın kendisiydi.