İnkisar Şiiri - Gürhan Yaltı

Bu dağ deviren , rüzgarlar esip geçti bahcelerimden , talan vurdu dört bir yanıma koparıldı birer birer çiçeklerim.

Oysa ben yağmurları beklemiştim.Ab-ıhayat saymıştım kendi kendime.Bilemezdim Ağustos böceğinin matemini , gözlerim dağ sumbulleri gibi inkisardaydı.

Kalbim ışıklı bir kandil gibi yanarken , avuclarımda kınalı kokular vardı.O dilsiz , o kırgın yüreğim, mehtabın ışıklarına haykırırdı.

Vuslatım karanlığı hançerlerdi sırtıma , dil nasıl sustuysa yürek o an konuşurdu.

Göz göz yaralarım tenimde delikler açarken , merhem diye dizelerimi sürerdim hıçkırıklarıma.

Şimdi bir kuş gibi uçarken , virane malikenelerin saçaklarına konuyorum sessizce , gönül yorgun ve esrarında tarifsiz.

Bir Gönülçelen gibi susuyor hallerim intizara baş kaldırırken , yüreğim dilsiz , kör ve sağır insanlardan dertli.

Tutamıyorum zamanın o görkemli yankılarını , kayıp gidiyor didelerimden kül bulutları , en çok siyaha ait kalıyor renklerim..

Kursağımda bekliyor bir lokmaya eş umut , o pervaneler hangi yöne dönüyor kalbimde.Üşüyor yine bir aşk iliklerimde.