* İnkar Ettiler..*. Şiiri - Necmettin Öz ...

Kur'an. Tevbe Süresi- 80.Ayet:
' İster af dile onlar için, ister dileme.
'Yetmiş kez af dilesen de onlar için;
'Allah onları affetmiyecektir.'
'Çünkü onlar, Allah' ı da Resul'unü (s.a.v) de inkar ettiler.'

Resulullah (s.a.v) ,
Çok büyük sabırlı ve affedici idi..
Öyle ki,
Hiç kimseye kin gütmezdi.
Münafık da olsa, dinsiz de olsa
Hoş görür incitmezdi.
O' na hep söyler dururlardı:
'- Felan küfür etti sana...'
'- Felan şunu dedi...'
'- Felan bunu dedi...'
Bütün yapılan kötülüklere karşı,
Üzüldü, yine de etrafına gülümsedi!
Bir dönemde yine,
Sanki bütün kötülüklerin başı,
Peygamberin baş düşmanı,
Bir münafık çıktı ortaya!
İşi gücü peygamberi kötülemekti.
Bu ne demekti?
Resulullah'a (s.a.v) öfkeyle söylediler...
'- Emir ver, şunu öldürelim...'
'- Emir ver, şunu susturalım...' dediler.
O, yumuşak ve sakindi.
'- Düzelir, zamana bırakalım...
'- Biraz daha bekleyin bakalım...' der,
Sabır içinde, beklerdi.
Öyle ki,
Bu imansız adamın oğlu,
Abdullah da inananlardandı...
Kaç kez öfke içinde,
'- Bu babamın cezasını vereyim...'
Diye, Resulullah'a (s.a.v.) yalvardı.
Yüce peygamber:
'- Aman ha,aman ha...'
'- O senin babandır...'
'- Karşı gelinmez! ' diye uyardı.
Hz. Ömer de,
Olup bitenleri duydukça,
Öfkelenip kılıcını çekiyor...
'- Ya Resulullah (s.a.v) şunu susturayım.'
Diyordu.
Bir gün, bu imansız
Hastalanıp düştü yatağa...

- 2 -
Oğlu Abdullah'ı çağırıp yanına:
'- Senden iki isteğim var! '
'- Birincisi, peygambere hemen söyle...'
'- Bana cübbesini versin.'
'- İkincisi de, ben öldüğümde...'
'- Mezarıma gelip bana dua etsin! '
'- Ki, ben cehennem azabından kurtulayım! '
Abdullah, üzgün üzgün...
Peygambere söyledi bunları.
Münafık da olsa babasının,
Bunlardı son arzuları!
Resulullah duyunca bunları,
Merhamet duyguları kabardı...
Abdullah' ı da kırmadı!
Yanında müminlerle,
Hz. Ömer de vardı.
Birlikte eve geldiler...
Ne Hz.Ömer ne de diğer müminler,
Peygamberin gitmesini istemediler...
Eve gelince,
Resulullah (s.a.v) adama yöneldi.
'- Cüppemi istemişsin, ne yapacaksın? '
Adam:
'- Ölünce ona sarıp da gömsünler...'
'- Cehennem ateşinden kurtulurum! '
Peygamber, hafifçe gülümsedi:
'- O kadar kolay mı, al senin olsun...'
Diyerek sırtından çıkardı...
Ne kadar büyük,ne kadar engin...
Büyük merhameti vardı!
Hz. Ömer, verdirmek istemedi...
Müminlerin hiçbiri istemedi...
Elbette, hiç kimse de üsteleyemedi.
Sonra, adam:
İkinci isteğini de yineledi:
'- Beni mezara sen gömdüreceksin...'
'- Duanı almak,sıkıntıdan...'
' Cehennem azabından...'
'- Kurtulmak istiyorum! ' dedi.
Peygamber ve müminler,
Sessizce ayrıldılar oradan..
Hz. Ömer, yorum yapamıyordu...
Resulullah'a karşı ne diyebilirdi?
Birden aklına,
'Tevbe süresinin 80.ayeti geldi...
Resulullah (s.a.v) anlayıverdi.
'- Ömer biliyorum...onu biliyorum! '
'- Ancak, ben yetmiş kereden de fazla! '
'- Yakarışta bulunacağım yüce Allah'a...'
Diyordu.
'- Ben bir insanı, cehennemden...'
'- Cehennem azabından kurtarmak için...'
'- Daha çok daha çok yalvaracağım! '
'- Yeter ki kurtulsun...'
Diyordu.

- 3 -
Abdullah, haber verdi:
Babası ölmüştü...
Peygamber ve müminler,
Hz. Ömer birlikte geldiler cenazeye...
Resulullah istemişti.
Resulullah (s.a.v) çok şefkatli idi...
Çok affedici idi...
Adamı vasiyetine uygun gömdüler.
Yüce peygamber,
Adam için, bağışlanması için...
Yetmişten fazla af dilediler!
Resulullah'ın (s.a.v) gönlü rahattı.
Hz. Ömer sıkıntılıydı...
Birden,
Daha mezarlıktan çıkarken...
Peygambere Cebrail göründü:
Yeni bir ayet gelmişti...
Ayette,
Hiçbir şekilde, hiçbir zaman
'Allah'a şirk koşanlar ve peygamberi tanımayanlar...'
Affedilemeyecek ve bağışlanmayacaktı.
İnancı olmayanlara kapılar kapanmıştı...
Kesinkez kapanmıştı!
Yüce peygamber bunları biliyordu.
Ancak, kapılardan birini,
Ya da ufak bir pencere de olsa,
Açmaya, affedici olmaya
Niyaz ediyordu.
Ayet geldi!
Kur'an ışık tutmuştu...
Işık aydınlığı görenler içindi..
Karanlık içinde,
İnançsız yaşayanlar için,
Bütün kapılar kapalıydı.
Yüce Allah, Kur'an ışığından...
Aydınlığından,
İnananları ve tüm insanları,
Mahrum etmesin!
Karanlıktan korusun bizleri...