İnkar Şiiri - Ahmet Nejat Alperen

Ellerimde solan çiçekler,
Sen çiçek isen, o zaman ben neyim?
Yaprakları dökülen hatıralarda
Bir anlam arıyorum;
Ellerim toprak kokusuyla titrerken,
Yüreğimde filizlenen umudu mu bekliyorum,
Yoksa hep bir kayıp mı kalacağım?

Gözlerinle konuşuyor gibi,
Korkmadım seni anlatmaktan,
Ama sensizlik korkutmuyor mu seni?
Benim için sessizlik, fırtınanın dinmiş hali,
Ama ya sen, rüzgarın uğultusunu duyabiliyor musun?
Kalbinin derinliklerinde bir yankı,
Sessiz bir özlem mi, yoksa unutulmuş bir çığlık mı?

Ellerimde solan çiçekler,
Sararmış bir fotoğraftan daha fazlası mıyım?
Bir zamanlar parıldayan renkler,
Şimdi griye dönen gölgelerle örtülü.
Sadece hatıralarda mı yaşıyoruz,
Yoksa geçmişin tozlu raflarından
Bizi çıkaran bir güç mü kaldı?

Gözlerinle konuşuyor gibi,
Bu sensiz yaşamamı reddediyor musun?
İçimdeki boşluk, bir veda kadar ağır,
Ama belki de hiç konuşmadık,
Hiç bakmadık birbirimize gerçekten.
Bu eksiklik, seninle mi başladı,
Yoksa benden önce mi vardı?

Ellerimde solan çiçekler,
Sonsuzluk dağlarını aşmak için bir güç mü?
Yoksa bu çiçekler sadece bir ağırlık mı?
Beni geçmişin zincirlerine bağlayan,
Yarına adım atmamı engelleyen.
Belki de sensizken, bu dağlar daha dik,
Ama adımlarım yine de yorgun değil.

Gözlerinle konuşuyor gibi,
Özgürlük kokusu bu kadar hüzünlü olamaz mı?
Gökyüzüne her baktığımda
Seninle doluyor içim,
Ama göğün mavisinde bir yalnızlık var.
Özgürlük bir rüya mı, yoksa hüzne mi tutsağım?
Senin yokluğunda bile bu kadar özgür müyüm?

Ellerimde solan çiçekler,
Ve ben sensiz, hala biriyim.
Ama bir olmak ne kadar anlamlı?
Yalnızlıkta büyüyen,
Fakat özleminin dallarında çiçek açan.
Belki de sensiz, daha fazlayım;
Kendimi bulmaya en yakın olduğum an,
Senin yokluğunda gizlidir.