İnfilak Şiiri - Ahmet Alan

İnsanlık sükûnetle, anlatamadı derdini,
Kan barut, gözyaşında, buldu kendini.
Menfaat dolu gönülden, merhamet geçemez,
Gözleri kan bürümüş, câni mazlum seçemez.

İnsâni duygular ölü, vicdan suskun, kalp kara,
Kanı donduran zulümler, bırakıldı açık ara.
Gökten inen ölümlerle, yavrucaklar savrulur,
Yeni gün görmüş o tenler, alevlerle kavrulur.

Hakkı kendinde bulan, başlatır oldu cengi,
Gökten yağan ateşle, kan oldu toprak rengi.
Bir taraf canı kaybetti, diğeri insâni değer,
Kurt kuzuyu yiyecek, sebep bahane meğer.

En büyük ihanettir, işgal milletin şânına,
Her izzeti olanın, dokunmalı kanına.
Hazır zaman karanlık, geleceğe bakınız.
Bu bela uyumaktan, yeter artık kalkınız.