İndim Derinliğine. Şiiri - Nahit Can Aydın

İndim derinliğine,
İndim yamaçlara,
uçurumlara indim de,
Seslendim.
Ses, gittikçe uzak..
Gittikçe boğuk niye?

Kayalardan eşelenerek yuvarlandım da
Bir cep kadar küçük bir yere düştüm,
belki de bi kovuk.
Aşağısı uçurum bakma!
Aşağısı uçurum, bakmadım.

Kanat kanat kuşlar birikti gözlerime,
Gökte bir cümbüş, bir panayır neşesi.
Kendini güldüren soytarı bulutlar,
Sarhoş dağ doruklarına uzanmış,
Rüzgarla cilveleşiyorlar.

Kaldığım yer, yerden uzak bir yer,
Durduğum yada mecburluğum bu bir oturumluk yer...
Ama aşağısı hala uçurum.Bakma!

Hey! Sesimden çoğalan sesimi kulaklarında duyanlar,
Hey! Rüzgarlarla yatan ahlaksız bulutlar,
Aşağısı uçurum.Bakmayın!
Ben bakmasam da biliyorum.
Düştüm de gördüm bir kayanın kaderini.
Gördüm bir yamaç ağacının köklerini.
En üsteydim, aşağısı uçurumdu.
Şimdi bilmem neresindeyim bu yamacın.
Düştüm. Kaldım. Durdum.
Kimseler yok!
Bir cümbüşte tüm evren,
Bakın bakın işte o kuşlar,
Oradan geliyorlar...
Hey! Kanat sesi kuşları.
Ama sesim yetişmiyor ki.
Aşağısı uçurumken..
Artık çok geç.Uçurum da gördü beni...