İncitilen Sevgili Şiiri - Vaner Kayaçelebi

Nefes almakta zorlanan bir gözyaşı busesi birikti yanağında. Dokunmaya dokunamayacağım bir defne yaprağı… Zorlanıyorum. Zorlandığımı bile anlamayacağım zorluk olsa gerek bu. Neden bir insan bir şehirde boğulur ve neden insan sevdiğinin kollarında görmez kendi alın yazısını, bilemedim. Zorluk olsa gerek bu. Tanımlayamayacağım o kadar çok gözyaşı aksanı var ki! Yanlış anlaşılmanın aksanı yokmuş, bunu anladım. Gözlerindeki sevgiyi her görüşümde, sanki harflerin dengesini yitirmiş bir alfabetik sıralama olarak geliyorum sana. Dokunamıyorum. Hissedemiyorum. Anlayamıyorum. Aslında seni değil, kendimdeki yalnızlığın adını bulamıyorum. Baktığımız her şey bizi bu kadar mı yansıtır! Yatağımdaki kokun bu kadar mı tanıdık gelir nihavent hüznüme! Bu yüzden incitiyorum, bu yüzden inciniyorum, bu yüzden dile getiremiyorum. Aşkın adı yoktur. Adın hüznü çoktur. “İnsan sevdiğini incitir mi” demiştin? Bak ben seni incitiyorum, yaralıyorum, kanatıyorum. Seni senden alıp bilmediğin semtlerin kaderlerine teslim ediyorum. Cihangir, Taksim, Bağdat Caddesi, hepsinde biraz sen var. Bitki çaylarını içerken, İstanbul’un tarihi dokunuşlarıyla iner her yudum dudaklarından boğazına. İşte tam da o anda teninin temasıyla dudaklarını öpüyor, vücuduna dokunuyorum. Ah benim dünyayı şimşek yapıp önüme sermeye çalışan sevgilim! O kocaman gözlerinden anlıyorum kıskançlığı. Kocaman gözlerin sevgini ele veriyor. Sevgimi dile getiremeyecek kadar mı küçük bakıyorum sana? Ya da anlayamadığım sürece tahripkâr? Büyülü bir savaş bu… Saplantılarımı yenemedim. Alışkanlıklarımı yenemedim. “Ya olduğun gibi görün ya da göründüğün gibi ol” der, Mevlana. Ben, olduğum gibi geldikçe seni kanatıyorum. Çıkıp sokaklara elimde bir neşter, sağa sola gelişi güzel vücuduma sallıyorum. Her bir kanayış sen oluyorsun. Her bir acı seni bana çalıyor. Kanlar içinde yerde yatarken göz göze geliyoruz. Gözlerimi senden alamıyorum, gözlerin beni senden almama engel oluyor.