İncir Ağacıyla Söyleşi Şiiri - Necip Zeybek

Ey incir ağacı,
Elimiz kolumuz kırılsa da,
Değiliz biz bir köşeye atılmış kütük.
Hasret dal veriyor yine bak,
Çatal budak.
Ot bitmese de yanar yine,
Yanar yürek denilen bu kurak toprak.
Gözler pınar olup sulamak ister,
Fakat bakar o da ancak,
Bakar ıslak ıslak …
Üstelik serde erkeklik var ya,
Anlatamazsın derdini kimseciklere,

Ama bu gece
Sevenlerim yerine
Sen bekle,
Ne olur merakla, bekle beni aşkla...
Sen bekle...
Çünkü kavuşursam bir sevdiğime,
Belki bitmez bu hasret,
Ama azalır, azalır belki yüreğimdeki sancı.
Belki tez söker o zaman şafaklar,
Belki aynı acıyı çekmez yolumu gözleyen yâr!

Ben nöbetteyken bu gece beni sen bekle,
Şafak sökerken,
Yâr yerine sana dönerim incir ağacı!
Vallahi hiç uyumam, hemen dönerim,
Yeter ki çekmesin bir de sevdiklerim,
Beni beklerken acı.