İncinen Şiiri - Kağan İşçen

son derdimdi yaşamak
karşımda gülüşün dururken...

ağaçların güneşlendiği yerde
iri bir yağmur damlasının ilkliği
kalbimin ormanından çıkıp gidişin...

tadında bırakmak gerekmiş ömrü
ince bir dalın bile
hakkı kalmasın diye üzerimde
son anımda bağıracağım
aşk sana aşığım diye...

ağustos böcekleri arsızdı
koyu yeşilin ortasında ikimiz
ayrı yalnızlıklardaydık...

biz birleşemedik
ama yalnızlıklarımız birleşti
yarı mutsuzuz artık...

ayrılık
ıssız bir yaz gibi çökecek üzerimize
aynı yorgun rüzgar uğuldayacak
incinen umutlarımızda
birlikte ölümü düşüneceğiz...

gri bir rüyada terk ettin
toz pembe düşlerimi
gerçekten ağlıyorum şimdi...

ayrı yaşadığımız kış günü
edası anne özlemiyle dolu çocuk
akşama sığınan yenikliğimiz
bizim için hepsi...

uzak bir şehirde
genç bir şair ölür
veremem hesabını...