İncil’den Manzum Yorumlar: 2. Bölüm.

MERYEM’İN ELİZABET’İ ZİYARETİ

(Luk.)

Meryem acele ile kalkıp bir kente geldi..
Bu şehir Yahuda’nın dağlık böl gesindeydi,

Orda Zekeriya’nın evini bulup vardı,
Elizabet’i eve girip de selamladı.

Elizabet Meryem’in duyunca selamını,
Karnındaki çocukta tekmeledi karnını;

Kutsal Ruh ile dolan Elizabet seslendi,
Sesini yükselterek o şunları söyledi:

“Kadınlar arasında kutsanmış oluyorsun,
Rahminin ürünü de kutsanmış; görüyorsun.”

“Nasıl oldu rabbimin (*) annesi geldi bana?
Selamın kulağıma tam eriştiği anda; ”

“Çocuk ise rahmimde sevinç ile hopladı,
İman eden kadına bu ne mutlu bir andı! ”

“Çünkü Rabbinin ona söyledikleri şimdi
Gerçekleşecek” dedi. Meryem de şöyle dedi:

“Canım Rabbi yüceltir;
Ruhum, Kurtarıcım Tanrı sayesinde sevinçle coşar.
Çünkü O, sıradan biri olan kuluyla ilgilendi.
İşte, bundan böyle bütün kuşaklar beni mutlu sayacak.
Çünkü Güçlü Olan, benim için büyük işler yaptı.
O’nun adı kutsaldır.
Kuşaklar boyunca kendisinden korkanlara merhamet eder.
Bileğiyle büyük işler yaptı;
Gururluları yüreklerindeki kuruntularla darmadağın etti.
Hükümdarları tahtlarından indirdi,
Sıradan insanları yükseltti.
Aç olanları iyiliklerle doyurdu,
Zenginleri ise elleri boş çevirdi.
Atalarımıza söz verdiği gibi,
İbrahim’e ve onun soyuna sonsuza dek
Merhamet etmeyi unutmayarak
Kulu İsrail’in yardımına yetişti.”

(*) Rab: Öğretmen, hoca. O devirde rab öğretmen demekti.

* * * *

Meryem Elizabet’in evinde üç ay kaldı,
Sonra oradan dönüp kendi evine vardı.

* * * *

YAHYA’NIN DOĞUMU ve
ZEKERİYA’NIN ŞÜKRAN İLAHİSİ

(Luk.)

Gün geldi Elizabet yavrusunu doğurdu,
Zekeriya çocuğun adını Yahya koydu.

* * * *

“İsrail’in Tanrısı Rabb’be övgüler olsun!
Çünkü halkının yardımına gelip onları fidyeyle kurtardı.
Eski çağlardan beri
Kutsal peygamberlerinin ağzından bildirdiği gibi,
Kulu Davut’un soyundan
Bizim için güçlü bir kurtarıcı çıkardı;
Düşmanlarımızdan,
Bizden nefret edenlerin hepsinin elinden
Kurtuluşumuzu sağladı.
Böylece atalarımıza merhamet ederek
Kutsal anlaşmasını anmış oldu.
Nitekim bizi düşmanlarımızın elinden kurtaracağına
Ve ömrümüz boyunca
Kendi önünde kutsallık ve doğruluk içinde,
Korkusuzca kendisine tapınmamızı sağlayacağına dair
Atamız İbrahim’e ant içerek söz vermişti.
Sen de, ey çocuk,
Yüceler Yücesi’nin peygamberi diye anılacaksın.
Rab’bin yollarını hazırlamak üzere önünden gidecek
Ve O’nun halkına,
Günahlarının bağışlanmasıyla kurtulacaklarını bildireceksin.
Çünkü Tanrımız’ın yüreği merhamet doludur.
O’nun merhameti sayesinde,
Yücelerden doğan Güneş,
Karanlıkta ve ölümün gölgesinde yaşayanlara ışık saçmak
Ve ayaklarımızı esenlik yoluna yöneltmek üzere
Yardımımıza gelecektir.”

* * * *

Çocuk büyüyor, ruhsal yönden güçleniyordu.
Ortaya çıkacağı zamanı bekliyordu.

O İsrail halkına görüneceği güne
Kadar ıssız yerlerde yaşadı uzun süre.

* * * *

TANRISAL SÖZ

(Yu.)

Başlangıçta söz vardı, birlikteydi Tanrı’yla,
Her şey onunla oldu ve aracılığıyla.

Var olan hiçbir şey de bil ki, O’nsuz olmadı,
Yaşam ondaydı, yaşam beşerin ışığıydı.

Işıksa karanlıkta ancak görünür parlar.
Onu alt edemedi, bilmedi karanlıklar.

Tanrı tanıklık etsin diye Yahya’yı seçti,
Işık tanıklığına Yahya meydana geçti.

Şeria Irmağının çevresini dolaştı,
İnsanları tevbeye çağırıp vaftiz (*) yaptı.

Vaftiz: Abdest

* * * *

İlk önce hafızanda bir bilgiydik sadece,
Hafızandan zihnine yöneldik hece hece,

Zihninde mana alıp heceler oldu isim,
İsimleri eyledin birer manalı resim.

Ve geldik resim, resim tasavvura dizildik,
Tasavvurundan sonra sözüne indirildik,

Sözünden kalemine, kalemden sözcük, sözcük,
Kainat sayfasına birer, birer döküldük.

Ne şeref Güzel Rabbim kelimen olduk Senin,
Senden söz söyleyecek halifen olduk Senin.

Sevgili Rabbim Senin rızan için teslimiz,
Bütün lekelerinden arındı şu kalbimiz,

Sevgili Mesihinin üflediğin içine,
O Kutsal Ruhu üfle bizim de içimize...

* * * *

(11. Ekim. 2004 – İzmir)