İnci Şiiri - Saim Güngör

Şahlanmış, nisan yağmuruyla ıslanmış
Bir vahşi at gördüm benlik ormanımda
Yelesinden sızıyor yağmur suları
Ve harlı vücudundan damarlı ayaklarına
Akıyor inceden, inci gibi

Görünce beni kişnedi bir an
Alnının ortasında ak olan
Güçlü dişlerinin arasında son kopardığı ot
Burnundan soluyor öfkeyle
İnci gibi bir fikir belirdi şeffaf ve nâzik,beynimde
Bu ata atlasam ve gelsem sana
Ya da bir yerlere atsa beni bu vahşi at,gelemesem

Gönlümde bir inci parıltısı
Mâsum,anlatılmaz,sadef içinde
Parlaması daha da bir artıyor sevinince
Sönüveriyor ışığı,sen ardını dönüp gidiverince
Şimdi en nârin incilerle sana gelmeliyim incim
Direncim tükenmeden,umutlar sönmeden

En kuytu köşelerden ıssız yerlerden
Ve âniden sağnak yağmur gibi bastırmalıyım
Bu defa emri vâki yapmalıyım,hayır dememelisin
Bu defa,seni sevdiğimi kesin bilmelisin
O ürkek ellerini bana vermelisin

Bu sefer de susmamalıyız,vaktin sâhibi biz değiliz
Hem zaten kaçamak görüşmelerimiz
Ders arası on dakikalık teneffüs gibi
Bitmeden,yeni bir şeyler başlamalı
Avuçların, konuşurken
Muhakkak elimde olmalı
Her şey susmalı
Sadece biz konuşmalıyız
Hattâ bu kere vahşi at bile hiç kişnememeli
Sessizce o samanını yemeli

Ve incilerimi sunmalıyım sana
Alınca çamsakızı kabilinden hediyemi
Sen de bana tatlı bir gülümsemeyle bakmalısın
Ve o kor dudaklarının arasında gizlediğin
sıra sıra inciler benim olmalı
Mehtâbın akından daha ak olan inci dişlerin
İnsanı mutluluğa sevkeden
O muhteşem gülüşlerin
Benim olmalı bu gece....